Mimi heeft het geluk gevonden bij een jongere, knappe vriend. Luc scharrelt lekker door.
Top is uit huis gezet door zijn moeder. Ferd heeft het ook niet makkelijk met zijn huwelijks-problemen en Sacco … Ja, Sacco, waar is Sacco?
Een ambitieuze regisseur is samen met een groep spelers bezig met een klucht.
Morgen is de premiere, maar de laatste loodjes wegen zwaar. Niet alles gaat zoals gepland.
Wanhoop van de regisseur, frustraties en onderlinge spanningen bij spelers en inspeciënten,
haat en liefde-verhoudingen. Er hoeft maar dát mis te gaan of … Kortom, een hilarische voorstelling!
Tekst: Michael Frayns
Data/locatie: 2, 3 en 4 november, Het Stamhuis te Purmerend.
Productie: Truus Appelman.
Regie: Irma Sijs.
Spelers: José van der Linden, Martin Roffel, Nico Peek, Rachel Bartels, Anne Roffel, Fons de Groot en Christa Nijman.
Gastspelers: Rigo Wijdoogen en Hein van der Woude.
Ontwerp en vormgeving: Tiedo Wilschut.
Techniek: Tiedo Wilschut Henk Langeveld en Dave Breebaart.
Decor: Henk Appelman, Jaap Nijman, Joop Oudshoorn, Martin Franssen, Fred Stoops, Erno van Dam en Alex Bartels
Verder met dank aan: Richard Molenschot en Truus Stander.
Fotografie: Lucas Elfrink © Bron vermelding bij publicatie.
De krant schreef:
◼ toneel/recensie
LEO XIII speelde zaterdagavond de klucht “Koppen dicht” van Michael Frayn, in Het Stamhuis te Purmerend.
Hilarische chaos achter de schermen bij “Koppen dicht”
Hopelijk liggen de onderlinge verhoudingen tussen de spelers van Leo XIII beter dan die tussen de acteurs die ze spelen in Michael Frayns ‘Koppen dicht!. Deze klucht over een toneelgezelschap op tournee toont namelijk nogal wat heftige emoties over – misgelopen – onderlinge relaties die de spelers op ‘ het toneel niet loslaten. ‘Koppen dicht!’ laat drie keer dezelfde klucht te zien, maar telkens verandert die door toegevoegde ‘improvisaties’. De eerste keer toont, als generale repetitie, in principe de juiste versie. Maar aangevuld met commentaar van regisseur en acteurs die het nog niet over alles eens zijn. De tweede is van achter de schermen, waar alle
acteurs ruzie maken of proberen de boel te sussen – afhankelijk van wie op toneel staat en wie achter is. de toneelhulpen proberen ondertussen te volgen wat er op het toneel gebeurt, opdat zij de voorstelling nog enigszins soepel kunnen laten verlopen, maar raken uiteraard ook betrokken bij alle verwikkelingen. De derde keer is voor de spelers rampzalig; ze krijgen verkeerde rekwisieten in handen en zijn zo afgeleid van het spel dat er slechts weinig van het script overblijft. Deze bijna compleet geïmproviseerde versie is ronduit hilarisch.
Leo XIII maakt er een knap gespeeld, bont schouwspel van. Regisseuse Irma Sijs heeft deze eerste productie van haar met dit gezelschap goed in elkaar gezet. Zo weet ze het oog van de toeschouwer, met name in de scène achter het toneel als er van alles tegelijk speelt, telkens naar een ander probleem te leiden. Daarnaast is onontbeerlijke perfecte timing bij het in en uitlopen van een vijftal deuren voor de acteurs van Leo XIII geen enkel probleem.
Al bij opkomst is van ieder het karakter duidelijk. De regisseur (Martin Roffel) spreekt van achter uit de zaal als een godheid de acteurs toe met gebiedende, geïrriteerde stem. Bruni van Eijck (Rachel Bartels) met blonde pruik en dommige blik is een stereotype dom blondje. Pups van Nooij Nathusius (Anne Roffel) is een typische grijze
muis met haar passieve houding, grote bril en oubollige kleding. Alleen Top Goedhart (Rigo Wijdoogen), de schlemielige toneelknecht die zichzelf constant verwondt en dan ook steeds verder in verband verpakt raakt, lijkt achter de schermen meer te kunnen dan in eerste instantie op het toneel leek.
Uit het gedisciplineerde spel en het mooie resultaat dat Leo XIII neerzet, is te concluderen dat deze toneelvereniging het veel rustiger houdt achter de schermen dan het chaotische gezelschap op het toneel.
FARALDA HOUTHUIJSEN
