Data/locatie: 17, 18 en 19 juni in het stamhuis te Purmerend.
Schrijvers: Ton Vorstenbosch en Guus Vleugel.
Regie: Richard Molenschot.
Regie-assistent: Martin Roffel.
Ontwerp vormgeving: Tiedo Wildschut.
Spelers: Irma Timmerman, Joop Oudshoorn, Anne Roffel, Manon van Amsterdam, Christa Nijman, Truus Appelman, Nico Peek, Ria Stander, Fons de Groot, Rachel Bartels en Trees Konijn.
Techniek: Dave Breebaart, Jasper Nijholt en Ferry Veenman.
Decor: Alex Bartels en Jaap Nijman.
Met dank aan: Henk Appelman, Stupin B.V. en Noppes kringloopwinkel.
Fotografie: Alex Bartels © Bron vermelding bij publicatie.
Mea L. Loman is jarenlang de ster geweest van de vereniging ‘Zon en Vreugd’, die zang‑ en conférenceprogramma’s opvoert in bejaardentehuizen. Ze heeft haar ambities echter moeten opgeven toen dochter Juul ernstig depressief raakte en een zelfmoordpoging deed. Bovendien zit haar man Huib werkeloos thuis. Nu het weer wat beter gaat met haar dochter, denkt Mea erover om weer te gaan zingen bij haar oude club. Ze wordt daarin gesteund door buurvrouw Teuni, die gescheiden is, aan de sherry, de vibrator en geabonneerd op de Viva. Juul zegt dat zij het leuk vindt voor haar moeder, maar Huib vindt het helemaal niks dat zijn vrouw weer veel van huis zal zijn.
Aan het thuisfront is het dus rommelig, maar in de vereniging zit ook niet iedereen te wachten op Mea’s terugkeer. Er is heel wat gekonkel en onderlinge concurrentie. Maar Mea zet door, ook als er slachtoffers vallen.
De krant schreef:
◼ toneel/recensie
LEO XIII met ‘De Miraculeuze Comeback van Mea L. Loman’,
Bijgewoond op vrijdag 17 juni in Het Stamhuis te Purmerend.
Het publiek was zo grijs als postduiven bij de groep muzikanten en entertainers van ‘Zon en Vreugd’ (uitspreken als: Sonn en Freugt). Deze bij elkaar geraapte amateurs vermaken bejaarden door heel het land, al is hun repertoire al jaren hetzelfde en zijn zelfs de oudjes meer met hun tijd mee dan zij. En toch denkt Mea L. Loman er over om weer terug te komen.
De Miraculeuze Comeback van Mea L. Loman werd dit weekend gespeeld door Toneelgezelschap LEO XIII onder de regie van Richard Molenschot.
Bij binnenkomst valt het al op, wat staan de stoelen ver naar voren, en wat is die speelvloer klein. Zodra de leden van ‘Zon en Vreugd’ binnendruppelen, levert deze benard krappe kleedruimte goeie lachers op, een beperking die voor een lekkere fysieke spelmotor zorgt. Al snel blijkt dat de spelers allemaal opzettelijk een flink plat Purmerend’s accent hebben, de juiste ingrediënten voor een goeie komedie! En voor een komedie is goeie timing, hier soms wel en soms niet aanwezig, natuurlijk erg belangrijk. Het is dan jammer dat de vaart flink uit het stuk gehaald wordt door te lange changementen, want naast de kleedruimte op de vlakke vloer werd het podium omgetoverd naar de huiskamer van de familie Loman, het ziekenhuis of een flatappartement. In de huiskamer zat Huib, man van Mea, als een vast stuk meubilair in zijn vaste stoel te klagen over praktisch alles, vooral als hij er achterkomt dat zijn vrouw weer van plan is terug te gaan in de bejaarden‑showbusiness. In zijn houding komt echter een grote omslag als hun dochter Juul (Anne Roffel) een zelfmoordpoging doet, zowel komisch als tragisch hoe Joop Oudshoorn in de rol van Huib dan alles wilt doen om zijn dochter gelukkig te maken, tot aan zich opsluiten op het toilet. De tragiek zit er ook bij Mea (gespeeld door Irma Timmerman) dik in, ze wil zo graag, maar het lukt niet, tot ze uiteindelijk ook bij de X‑factor flink voor paal wordt gezet.
Maar het zijn vooral losse momenten die de komedie er in houden, soms zijn de scènes gewoon te traag en met teveel gruis om echt grappig te zijn. Gek en leuk genoeg, is een verslag van de avond niet compleet zonder de Bingo in de pauze te vermelden, verzorgd door de overenthousiaste Rachel Bartels en rookpaal Trees Konijn. Een enorme act die het publiek helemaal in de ‘Zon en Vreugd’ stemming kreeg!
JURGEN WALCH
